آئین‌های دینی برخاسته از اندیشه مردم در ادوار مختلف و تجلی باورهای آنان درطول تاریخ بوده است. می‌توان گفت آنها ضرورتی برای رفع نیازهای معنوی انسان و رهایی از حصار تنهایی به شمار می‌رفت که با ایجاد ارتباط جمعی، روح تعاون را برای برقراری امنیت و ثبات درجامعه تقویت می‌کرد. نگرش و عملکرد شاهان ساسانی پیرامون آئین‌ها، نشئت یافته از عقاید موروثی و تلقینات اجتماعی بود و برای حفظ دین و حاکمیت بر آن تأکید می کردند. شاهان ساسانی در شادی و غم، شکست و کامیابی، همانند مردم در مراسم مشارکت داشتند. با توجه به فرهنگِ غنی مردم ایران باستان، برخی از عادات و رسوم در زندگی فردی و اجتماعی ما استمرار یافته است.
)